مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۱۵۶ – در بَیانِ آن که حالِ خود و مَستیِّ خودْ پنهان باید داشت از جاهِلان
۳۴۴۰ بِشْنو اَلْفاظِ حَکیمِ پَردهیی سَر همان جا نِهْ که باده خَوردهیی ۳۴۴۱ چون که از میخانه مَستی ضال شُد تَسْخَر و بازیچهٔ اَطْفال شُد ۳۴۴۲ میفُتَد او سو به سو بر هر رَهی در گِل و میخَندَدَش هر اَبْلَهی ۳۴۴۳ او چُنین و کودکان اَنْدر پِیاَش بیخَبَر از مَستی و ذوقِ مِیْاَش ۳۴۴۴ […]